‘Het is mijn buurtje geworden’

'Het is mijn buurtje geworden'

Mevrouw Heijm-Ludewig werd 100 jaar geleden geboren in het oosten van Duitsland. De liefde bracht haar na de oorlog naar Amsterdam. Haar nieuwe thuisbasis werd café Oost-West op de Zeedijk. Vanuit hier begon ze een nieuw leven. En zag ze de buurt voor haar ogen veranderen.

Heijm-Ludewig werd geboren in Camburg, een plaatsje in Oost-Duitsland. Daar ontmoette ze tijdens de Tweede Wereldoorlog haar Nederlandse man. Ze raakte zwanger. Ze was begin 20 toen ze met man en kind introk bij haar schoonmoeder. De familie van haar man runde daar al generaties lang het café en slijterij Oost-West op de Zeedijk 85.

Even wennen

"Mijn schoonmoeder woonde op 3 hoog, en wij op 2 hoog. Beneden was het café. Mijn schoonmoeder moest wel even wennen aan mij. Ik was niet zomaar een Duitse, ik was een Oost-Duitse. Die zijn wat koppiger. Ik was een eigenzinnig meisje, geloof ik. Ik had mijn eigen mening, was onafhankelijk en zelfstandig."

Iedereen kende iedereen

"Ik heb wel last van heimwee gehad. Ik ben opgegroeid op het uitgestrekte platteland. Maar ik kon me wel aanpassen aan de stad. Ik werd heel hartelijk ontvangen door de buurt. In het begin dat ik hier woonde was het heel gezellig. Iedereen kende iedereen. En er waren veel zeelui die vertier zochten in de buurt."

Hard werken

"Mijn man was reclametekenaar, maar na de oorlog was daar geen werk in. Dus ging hij in het café staan. Dat heeft hem geen goed gedaan. Hij stierf toen hij ongeveer 40 jaar was. Ik heb het café daarna overgenomen. Mijn man had veel schulden. Ik nam me voor om zo lang door te gaan, totdat alle schulden waren afbetaald. Na 30 jaar kon ik het café verkopen. Dat was in 1997."

Junks en dealers

"Na het overlijden van mijn man kreeg ik een relatie met Salomon, een Antilliaanse man. Hij heeft de kleinkinderen zien opgroeien. Hij hielp ook in het café. In de jaren 80 was de Zeedijk veranderd in een omgeving met junks en dealers. Dat zorgde voor overlast. Als mijn kleinkinderen bij me waren was ik wel eens bezorgd. Lastige klanten joeg ik wel eens weg met een bezemsteel. En door de aanwezigheid van Salomon bleven de junks een beetje weg."

'Ik wou hier niet weg'

"Salomon is 8 jaar geleden overleden. In 1987 verhuisden we naar woonzorgcentrum de Flesseman op de Nieuwmarkt. Toen we een huis zochten keken we ook in andere buurten. Maar ik wou hier niet weg. Dit is echt mijn buurtje geworden. Ik heb zoveel mensen leren kennen. Er zijn nu nog winkeliers die er heel lang zitten. Zoals groenteboer Esteje, slager Vet en de visboer. En natuurlijk de Chinees."

Lekker eten bij de Chinees

"Deze buurt wordt nu het Chinatown van Amsterdam genoemd. Met Chinese straatbordjes, winkels en de tempel. Maar Chinese eettentjes zitten hier al heel lang. Het duurde even voordat Chinees eten populair werd. Ik ben er gek op. Vooral tjaptjoi vind ik heerlijk. Als je lekker wilt eten moet je bij de Chinees gaan eten."

Foto: Richard Mouw